Bilmiyorlar Şiiri - Kamile Kaynak

Bilmiyorlar..
Bu hale nasıl geldim.
Arkamdan konuşuyorlar belki haklılar belki haksız. Artık insana benziyor muyum onu da bilmiyorum.
Saç, sakal karışmış. Üstüm başım kir içinde
Bir berduşum yeri yurdu olmayan.
Sokakları kendine ev edinmiş.
Kaldırım taşlarına dert anlatan.
İçki şişelerinden medet uman.
Görenler korkuyor ayyaş diyorlar.
Kimisi deli deyip alay ediyor.
Oysa beni bu derde düşüren acı neydi bilmiyorlar.
Düşme arkadaş düşme !
Bir kere düştün mü üstüne basmak için yarışırlar.
Vefa mı? İnsanlarda aramada nerde ararsan ara.
Kediden sevgiyi, köpekten dostlugu gördüm.
İnsanlardan mı? Sadece nankörlük.
Ne kolay geliyor demi, çekmediğin acı üstünden hüküm vermek.
Uzaktan bakıp acımak.
O kirli bakışlarınızla yargılamak.
Gel otur karşıma anlatayım seninde bir kalbin varsa.
Bir gece elimden gitti herşeyim.
Bir kazada eşimi, evladımı yitirdim.
Canıma kıymak istedim yapamadım.
Canlarım gitti ben kaldım.
Bu acı yaktı çiğerimi, küle döndüm.
Degil insanlara kendime bile küstüm.
Senin ömrüne sığdıramadığın acıyı ben bir geceye sığdırdım.
Ağlama dost var git şimdi yoluna.
Sakın acıyarak bakma yüzüme.
Ben zaten yaşamıyorum sadece gün sayıyorum.
Vakit dolduğunda huzura kavuşacağım.
Sevdiklerime işte o zaman sarılacağım.
Şimdi anladın mı?
Bu benim korkaklıgımın cezası ben çekmeye razıyım.
Hadi git yoluna dost hadi git.