Bilmiyom Şiiri - Abbas Paksoy

Okulda talebe oldum, bezmedim.
Nedense, gene hep yazı özledim.
Giden güzelleri, görüp izledim.
Koluna girecek, bir yol bilmiyom.

Bahtım kara çıktı, bir gün görmedim.
Hayatımın derslerini, bilmedim.
Cennete gidecek, bir not almadım.
Huriye gidecek, bir yol bilmiyom.

Çıkarırım dünya, yılan gözünü.
Arıyorum senin, yalan özünü.
Ben istemem, baharını güzünü.
Paraya gidecek, bir yol bilmiyom.

Şu aklımdakiler, gelmez dillere.
Ayağımla girdim, çıkmaz yollara.
Nedense, varıp sarıldım dullara.
Kızlara gidecek, bir yol bilmiyom.

Oku da, büyük alim ol, diyorlar.
Cahiller, alay edip, gülüyorlar.
Bu insanlar, nedense, ölüyorlar.
Kabire gidecek, bir yol bilmiyom.

PAKSOY’um, dünyada biraz dolaştım.
Elimle, kötü yollara bulaştım.
En sonunda, azrail’le dalaştım.
Ondan da kaçacak, bir yol bilmiyom.