Bilmezsin, Haberin Olmaz

Sensiz sokaklarda dolaşırım,
Ayak basarım ayak bastığını sandığım kaldırımlara,
Güneşe bakarım seni de ısıtıyor diye,
Haberin olmaz.

Susarım, sana sustuğumu,
Koşarım, sana koştuğumu,
İçerim, sensizliğe içtiğimi,
Geçerim kendimden, geçtiğimi
Bilmezsin…

Bilmezsin, kardan adamlar oturur,
Sensiz kalan bu şehrin, bütün parklarında.
Bütün ağaçları gölgesiz, dalları yapraksızdır.
Bilmezsin bu şehir sensiz zindanımdır.
Bilmezsin bu şehirde sensiz açan bütün güller kan kokar.
Bilmezsin, sensiz bu şehrin yırtıktır göğü,
Yağmurları bardaktan boşanırcasına yağar.
Bilmezsin sensiz öksüzdür bu şehrin bütün çocukları
Girdiğim bütün köşe başlarında salya sümük ağlarlar benimle.
Bilmezsin, anam yoktur,
Ve sen şefkatine sığındığımsın.
Bilmezsin, gelişine yarınlarımı bağladığımsın,
Bilmezsin, resim resim, şiir şiir aradığımsın,
Bilmezsin, kovaladığımsın varlığını,
Özlediğimsin sıcaklığını,
Üşüdüğümsün sensiz, sessiz ve sinsice.
Bilmezsin sensiz yapamadığımı,
Ya yüzün koyun yattığımı,
Ya dağ başlarında dolaştığımı,
İnsanlardan köşe bucak kaçtığımı.

Ve yine bilmezsin, öldüğümsün yokluğunda,
Ölür yatarım her gece sensizliğe yatarken,
Dirilir kalkarım bin bir umutla;
Gün akşam olur,
Saatler güneşi uğurlar ufukta,
Bir karanlık, bin sensizlikle çöker üstüme,
Korkarım, sensiz ölürüm diye.
Ağlarım bir başıma
İnlerim bilmezsin,
Söylerim duymazsın,
Çağırırım tınmazsın;
Anlarım, anladım gelmeyeceksin,
Anladım ölmeyeceksin bende.
Ama ben her gün bıkıp, usanmadan,
Öleceğim, ölene kadar;
Ve senin haberin olmayacak…