Bilmezsin Şiiri - Yılmaz Sarı

Bilmezsin…
Sen geçerken nehirler taşar damarlarımda ve kampana zili gibi deli vuruşlarla iner kalkar yüreğim. Hep seni öteler birikmiş kimsesizliğim.
Bilmezsin…
Bir kuş havalanır yüreğimden, maviye çalar, düşlerimi boyar, içinde tek figürüm sensin. Kırmızı bir sonsuz gibi ateşsin. Birden işte, birden havalanan kuş göçe hazırlanır ve tırnaklarımı yerim senden habersiz.
Bilmezsin, bilemezsin. En çok ararken kaybederim ve görmem gözümdeki sevimli
çapağı.
Bilmezsin…
Kayıt dışı bilmediğimiz bir yaşamımız daha vardır aslında(ben de bilmem ya) .
Gün gelir kör parmağım gözüne misali saplanır bir gün temaşa. Anlamazsın,
aldırmazsın, sorgularsın sonra… Çok sonra… Sonra anlam ararsın türkülenmelerine. Sorunun cevabı aşk; türkü, minör tadında bir arya kulaklarımda. Bildiğin tüm yaşamı atar, bilmekte geciktiğin yaşamakta karar
kıldığın bir coğrafyaya gidersin. Yeni bir limandan yeni bir dünyaya açılırsın. Yeni bir dil, yeni düşler, hep yenilik dilersin(olması gereken de bu) o yüzden bir bebek gibisindir, konuşamaz, ifade edemezsin. Ne mutlu ki
çocukça seversin, bilmese de olur dersin(gerçek acı) . Bildiğin tek şey cümlesiz sevgindir ve dilsiz bir serüvenin sessiz kahramanlığını oynamak senindir.
Bilmezsin…
Gönlümün deryalarında dolaşan yelkenlinin seni aradığını. Günbatımı çıkan Zühre yıldızı sensin.
Bilmezsin…
Seni ararken gökyüzünde kaybolan ve sayarken yıldızları kör olan Samara’yı.
Umursamazsın, parlaklığına aldanırsın, ama yalnızlığını unutamazsın. O yüzden bir gün parçalanır, sönersin.
Bilmezsin…
Konuşurken sesinde dinlediğim aryaların hüznünü. Ve tenine işleyen yalnızlık çığlığı, tıpkı benim ki gibi. O yüzden dağ doruğu yüreğimiz iki derim.
Ulaşılmaz olan sensin daha yüce. Benim yüksekliğimden bakınca öyle, çünkü
yanına gelmek isteyen benim.
Bilmezsin…
Bilmekte istemezsin.

Yılmaz SARI