Bilmezler.. Şiiri - Hüseyin Mustafa Aygüneş

Alışmaktır, bazen tehlikeli olan tek şey.
Alışmak, sıradanlaşmak...
En çok da kendine alışır insan.
Aynaya baktığında gördüğü sadece bir hiçtir ona göre.
Her gün gördüğü o sıradan ifade...
Görmezler gözlerinin içindeki
Hayalleri,
Keşkeleri,
Belkileri...
Oysa güzel bir yüz gördüklerinde,
Şefkatli bir el hissettiklerinde tutuluverir minik olarak bildikleri o kocaman kalpleri.
Bilmezler erişebildikleri yüceliği.
Bilmezler asıl mükemmelin o minik kalplerinde saklı olduğunu.
Bilmezler, asla bilemezler.

Bir kuş gördüğünde uçmayı,
Bir balık gördüğünde yüzmeyi yüceleştiriverir insan.
Güneşi gördüğünde sıcaklığı,
Mehtabı gördüğünde karanlıkta belirmeyi,
Gözlerini gördüğünde aşkı yüceleştiriverir insan.
Bilmez ki her şey kendinde saklı; görmez ki aynada kendini.
Ve başaramaz kendini bulmayı, arar durur başka bedenlerde.

Kalbinde ısıttığı o soğuk bedenleri kalbini ısıtan şey sanmasıdır tek hatası.
Tek hatası karşısındakinin gözlerinde gördüğü ışığın kendi gözlerinden yansıyan ışık olduğunu bilmemesidir.