Bilmezken Henüz Şiiri - Mustafa Şehit

Hep öğlen saatlerinde başlar
Güneşin henüz tepede olduğu saatlerde
Yaptığı gölgelerle yumuşatırken köşelerini mahallemin
Ben henüz kim nasıl yaşar, nasıldır eşyaları, mutfakları nicedir merak etmezken henüz

Leğende çamaşır, yazları deniz, külahta leblebi tozu iken her şey
Yani ben sosyoloji nedir bilmezken daha
Ve en büyük korkum, ertesi güne kalmasıydı bizim Almancıların gelişinin
Ben henüz mahalle bakkalına gelemeyen bol fındıklı çikolatanın yokluğundan bihaberken
Yani ben coğrafya, bizim Almancılar ise ekonomi nedir, finans nedir bilmezken henüz

Mataralı, at arabalı, hatta at üzerinde bazen
Bazen gülerek bazen sigara içinde geçerlerken
Sabah gitmelerine, akşam dönmelerine anlam yükleyemiyorken büyüklerimin
Yani ben iş nedir, işçilik nedir, emek nedir bilmezken henüz

Güneş kar topluyor derdik
Ne de güzel bir ümitlenmeydi
Karın aynı anda tüm dünyaya yağdığını zannederken
Kışları üşüyerek geçireceklerin olabileceğini kestiremezken
İklim nedir, kömür nedir, siyaset nedir bilmezken henüz
Çocukken yani, bugünkü gibi değil
Geçmişi anmaktan utanmadığım zamanlarda
Kötülüğümle masumiyetimi yarıştırmadığım
Para nedir, maden nedir, savaş nedir bilmezken henüz

Sen karşıma çıkana kadar uzun raylı vagon
Sen beni terk edene kadar uçan balon
Kendi kendime konuşmalarım, müdahalesiz rüyalarım
Her sarı otomobili babamın duraklısı sandığım, her güzel kadını anam
Her yazı deniz, her kışı kar, her baharı kır yerine koyarken henüz

Amerika Ortadoğu’da jandarmalık taslamadan daha
Afrika’da açlık devam ederken
Elmastı, petroldü, suydu
Bahanelerle bombaların, dumanla gözyaşının karışmaya hep devam ettiği
Benim ise ana haber bültenlerini izlemekten nefret ettiğim zamanlarda
Hep öğlen saatlerinde başlar, hep kendi kendime kalışlarım
Güneşin henüz tepede olduğu saatlerde
Yaptığı gölgelerle yumuşatırken köşelerini mahallemin
Ben, o zamanlar kim nasıl yaşar, nasıldır eşyaları, mutfakları nicedir merak etmezken henüz.