Bilmezdin Şiiri - Anıl Çelik

Sabahın ilk ışıklarıyla sana uyanırdım
Haberin olmazdı bilmezdin.
Seni görürdüm daldığım her noktada seni duyardım
Haberin olmazdı bilmezdin
Korkularını cesaretimin namlusundaki yüreğimle bitirebilirdim
Bir kez olsun benim telimden çalsan,
Bir daha hüzün türküleri söylemezdin
Haberin olmazdı bilmezdin

Sen yağmura hüzünle bakıp gözyaşlarına giydirirken
Yağmur benim gözlerimden sana giyinirdi
Gökyüzündeki gürültüler ürpertirken tüylerini
Göğün yüzündeki gürültü sensizliğime irkilirdi
Oysa herşey ne kadar da olağan gelirdi sana
Tabiatın her zamanki halleri değildi, bilmezdin

Ağlayan serçenin gözünden düşen ömür gibiydim sana karşı
Sana ağladıkça sende gömülüp dururdu yüreğim
Ve hiç duymadığın çığlıklarım yırtıyordu yer ile arşı
Sabaha karşı resmine karşı açılırdı gözlerim,
Haberin olmazdı bilmezdin

Geçmişe dair ne varsa silip atmalı mıyım bilmiyorum aslında
O zamanların renklerini çekmeli miyim bahar saydığım senli günlerimden
Beyaz bir örtüyle örtülüp ardından siyah bir geceye mi teslim olmam gerek, ne bileyim ben
Ne bileyim belki de güneş ile ay olmayı seçmeliydik,
Küslüğümüzde hayat bulmalıydı dünya
O vakit bilmezdim bilmezliğine düştüğümü
Haberim olmazdı bilmezdim