Bilmezdin (*) Şiiri - Cumali Karataş

Bir ay gibi düşerdin, güneş gibi
Doğardın senden habersiz günlere.
Pırıltılı bir sabahı getirirdin her geldiğinde.
Sokakları aydınlığın sarardı sen bilmezdin.

Altın sesli şarkılardan kalan sözlerin.
Doğan bir günün tazeliğiyle dolardı içeri.
Dalga dalga yayılırdı gülümsemelerin.
Sarardı her yeri sen bilmezdin.

Bazen bir mehtap olurdun ayın dolunay zamanı
Erişilmez dağlarda tomurcuk bir karanfil
Kır çiçekleri titrerdi gözlerindeki baharlarda.
Şiirler adını gizlerdi dudaklarında sen bilmezdin.

Şimdi geçen zamana baktığımda
Parçalanmış yıldızlar düşüyor hatıralara.
Mehtaplı gecelere aksi vuran gözlerindeki yakamozlar
Dans ediyor Akdeniz kıyılarında.

Doğuyor ay yine orda zaman zaman
Anıların gizemli kıyılarına pırıltılar serpip..
Toroslar’dan ılgıt ılgıt bir sevda yeli esiyor.
Sanki bir sevda masalını söylüyor yine o deniz.
Dalgalar o gözlerindeki yakamozlarla sahile vurup.

Pişmanlıklar bir bıçak yarası gibi
Otururken insanın içine.
Geç kalınmış zamanların hüzün şarkılarını
Söylerken içimdeki koro bütün kalbimle.
Buruk bir sancı düşüyor gözlerindeki yıldızlardan
Karanlıklar ortasında yaşam sevinci bulduğum
Dalga dalga aydınlıklar sarıyor birden içimi.

Bir sihirbaz olsa diyorum şimdi insan bazen.
Avuçlarında sihirli zamanlar taşıyan.
Pırıltılarla düştüğün o sabahları.
Bulup getirse o günlerden.
Paylaşılmamış dizelerde duran selamım.
Şiirler söylerdi yine sana.

*(Günizi - Sayı :18 - Ağustos 2022)