Bilmezdim Ben Şiiri - Ahmet Erdikut Altuğ

Bilmezdim ben
iki elin neden lazım olduğunu
sol elin sağ cebe bu kadar uzak olduğunu
bir kase çorba içmenin işkencesini

sağ elinin değerini yüzde doksan kaybedince
tam anlıyor
herkese şifa dağıtan eller şifa ararken
ne de zavallı kalıyor

eski sınıf arkadaşların profesör olmuş
merhabadan başka bir şey bilmiyor
sen zamansızlıktan kıvranıyorsun
hayat çok nankör olmuş

doktorlar doktorluktan çıkmış
çoğu bilgi işlem elemanı olmuş
sen doktor kalmışsın ama
hayat çok değişmiş

hastaneler çoluk çocuğun eline kalmış
kalite,sayıdan başka bir şey değil artık
her şey puan olmuş
mertlik bozulmuş

hala Alpler Muratlar var ama kime yeter
eski dostlar bize kol kanat gerer
muayene olunca eline el değince
mutlu olmakta varmış vay be

fizik muayene yapmayan fizikçiler
bir sevki çok gören ortopedistler
bby diyen radyologlar
ve c5,c6,c6 da ileri derece güç kaybı...

sağ elim el olmuş bana
doktorluk hayal mi ki bana
hayalden hayal insanlar
kolu olan ama kullanmayan
tüm doktorlara selamlar

ben beni Allah korur sanırdım
meğer o eşimmiş
ayrı kaldığım beş ay tel tel döküldüm
meğer ne çok eşim gerekliymiş bilemedim

kabulü mümkün olmayan acılar
giden sağlık ne zor geri gelirmiş
insan hasta olana kadar
hiç hasta olmayacak sanırmış

tek sol elle klavye ne zor yazılırmış
en çok bana inanılmaz gelen de
insanın insanlara yardım etmesinin
fazlasının insanı hasta edebilmesi

baktığın değil bakmadığın hastanın
bedduasının etkisi
iyileşenin ilaçla
kötüleşenin doktordan olması
yahu bu hayatın ne biçim dolması var

hayat ileriye doğru yaşanıyor
geriye doğru anlaşılıyor
sanırım bu anlaşılma
bir tür kendini avutma

bu da bir şiirin son satırları
tıpkı bir hayat gibi sona doğru
kalitesi şiirin gitmese
diyorum ama bilmiyorum

insanın iyi ki eşi var
hayatı yaşanır kılanda bu
acıları azaltan da
arkanda olup sana omuz verende