Bilmez Kimseler... Şiiri - Neyzen

Zamanlar geçer yavaş yavaş.
Ve sen gidersin…
Gidersin; yağmurlara mahkum kalırım ben.
Gidersin; sensizliği çekerim içime acı acı…
Gidersin; sapsarı yapraklara dökülür kalbime…
Gidersin; kırık bir sevda gider peşinden…
Aşkım ardından sürüklenir.
Çeker gidersin; duyulmaz feryadım,bilmez kimseler…

Sen gidince bir yıldız kayar gök yüzünden,
Ben içimden bir dilek tutarım.
Hafifçe kıpırdanır ruhum..
Belki gelir bu akşam diye düşünürüm.
Ama hiç gerçekleşmez dileklerim.
Sonra da hep aynısı olur bir önceki gecenin.
Kadehte son damla biter.
Etrafa saçılır izmaritler.
Saatler ardı ardına geçer,
İçimde sinsi bir tabur ayaklanır,
Tabur isyan eder,
Tabur isyan eder de bastıramaz ordular,
Bastıramaz kimseler…

Bir tutam esrar gibidir aşkın.
Esrar kadar da esrarlıdır ayrıca.
Uyuşturur beni ve tiryakisi olurum birden.
Sonra kalırım bir harabe gibi,
Ve akar gözyaşlarım sessizce gözlerimden.
An gelir… sen gidersin.
Gidersin sessizce…
Gidişini sadece ben duyarım,bilmez kimseler…

Bir gece tutuklanırım sana aşıkken.
Sorgular beni gözlerin,
Ardından kurulur ceza mahkemem
Sensizliğe çarptırılır ruhum.
Sensizlik bir hapishane oluverir.
Ben firar ederim bir gece,
Firarımı duymaz gardiyanlar
Bilmez kimseler…
Bilemez kimseler…