Bilmeyeceksin Şiiri - Pınar Demirel

Ne gözümün rengini,
Ne ordaki yerini bilmeyeceksin.
Saçımın dalgasını görmeyeceksin.
Boyun boyuma uyarmı bilmeyeceksin.

Geceleri kaç kez uyandığımı,
Bir acıkıp bir susadığımı, bilmeyeceksin.
Her gece gökyüzünü izlediğimden haberin olmayacak.
Gecelerin aydınlığını farketmeyeceksin.

Sabah koşturmalarımı,
Akşam yürüyüşlerimi,
Her an sana kızıp, söyleneceğimi,
Belki de hiç bilmeyeceksin.

Aynı gölgede uyuyamayacağız mesela,
Aynı güneşte yazdığımız gibi.
Belki de aynı şehirde olduğumuzu farketmeden,
Aynı gecenin sessizliğinde,
Aynı yıldıza bakarak içeceğiz sigaralarımızı,
bilmeyeceksin.

Sen beni hiç bilmeyeceksin.
Gölgen gibi ruhunda olduğumu,
Sesinin benimle titrediğini,
Bendeki yangının sende de olduğunu,
Bilmeyeceksin...
Gönlümdeki yerini,
bana kattığın değeri,
sana olan sevgimi, özlemimi
derdimi, bilmeyeceksin...

Oysa ben gündüzün karanlığında,
Güneşin soğuğunda hissettim seni.
Sesinin sıcaklığı titretti yüreğimi,
Ve sen bunu hiç bilmeyeceksin...