Bilmeyeceksin Şiiri - Yunus Özkan

Bilmeyeceksin

Ne yani, korkularımın tek nedeni sensin desem durulur musun?
Karşıma kurulup, gözlerime dalıp yok olur musun?
Kokunu ruhuma hapsedip, terinde beni kavurur musun?
Yok! Yokk! ! ! Öyle kolay değil, oldu olacak hiç bilme sen...

Sus! Konuşma! Anlamını yitirmesin hiç bir hatıra...
Yok oluşların gel-gitlerinde yığılıp kalmadan ölesiye,
İçimi zifiri karanlıktan aydınlığa çıkaran gözlerine içiyorum
Bu gece, sarhoşum bedenimde, sen yine hoşsun gönlümde...

Alışkanlığım değilsin sen benim, unutulacak duygum değilsin
Ömrüme hapsettiğim tutkumsun sonsuzluğun özleminde...
Önceliğimsin, ilkimsin sen, sonum belki de ilk defa bu derece
Hissettiğim kadınım, kanımda bana can veren umutsun sen

Bilmem...
Bilemem...
Bilmeni istemem.

Söyleyemem...
Susamam...
Bakamam...
Sarılamam...

Yokum Yokluğunda
Yaşıyorum Umudunla...

Unutma desem duymayacaksın belki de
Okusan bilmeyeceksin senin için yazılmış diye
Bakmayacaksın, o gözle görmeyeceksin
Bilemediklerin içimi kemirecek her geçen günde
Günler, ayları ve yılları bitirecek
Zaman sensiz geçecek, geçsin
Ömrüm bitecekse senin aşkınla bitsin...

Bugün el sin
Yarın sen gelmezsen
Bırak bari ölüm gelsin...

Yunus Özkan