Bak Amata bana,beni görüyor musun? Ben diye gördüğün ne varsa,aslında hepsi O biliyor musun? Hayata O’nun elleri ile tutunuyor,gittiği günü O’nun gözleriyle izliyorum. Aslına bakarsan O gittiğinden beri,sen benimle değil,bir hayalle konuşuyor,bir hayalle yaşayıp,bir hayalle dolaşıyorsun. Bak görmüyor musun? Ben kalmadım bende. Karıştım onun her bir zerresine.
Bakma öyle bana. Bu öyle bir aşk ki Amata,kokusu buram buram tütüyor burnumda. Yanımda olmayabilir,aynı şehirde de olmayabiliriz. Hiç mühim değil. Şu an O hangi şehirde bırakıyorsa ayak izlerini,yüreğim haberdar hepsinden. O’ndan önce seriliyor yerlere. Hani olurda fark eder,bensiz bir adım bile gidemez ötelere. Olur ya,bu sefer ayrılık birleştirir ellerimizi. Olabilir değil mi Amata?
Söylesene Amata,sence biliyor mudur ne kadar seviliyor bu yürekte? Bilmiyorum ne olacak böyle. Ama O biliyor mudur Amata? Kendimde yok olup O oluyorum ben her gün her gece. Bazen avazım çıktığı kadar bağırmak geçiyor içimden,hani belki duyar,O duymasa da eş dost duyarda,belki kulağına gider. Sonra aklıma geçenlerde okuduğum bir yazı geldi. “Susmak,içten içe avazın çıktığı kadar bağırmakmış” aslında. Susuyorum. Hiç olmadığı kadar susuyorum. Duymuyor ama Amata. İçimdeki çığlıkları,yüreğimde kopan fırtınaları,kalbimin için için ağlayışını duymuyor Amata.
Ama olsun buda mühim değil. Gerçekten. Bedenini uzağıma düşürse de,değil mi ki düşürdü aşkını sol yanıma,değil mi ki aynaya ne zaman baksam,görüyorum bürünmüşüm O’na,tepeden tırnağa. Değil mi ki en büyük derdime tek devamdır,hem bugünümde hem mahşerde. Ve değil mi ki, O’nun adını andıkça,sanki Neyzen ney üflüyor da,yüreğim sema gibi dönüyor yüreğinin çevresinde. O yüzden işte,mühim değil Amata. Duymasın yüreğimin haykırışlarını,bilmesin içimde kopan fırtınaları. İkimizin arasında sır kalsın Amata,bilmesin O’nsuz ne kadar çaresizim aslında…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta