Bilmenin Zulmü Şiiri - Adem Evren

Öfkeleri, kızgınlıkları, yorgunlukları,sevinçleri ,aşkları..
Velhasılı, temyize çekilmiş ne kadar duyguları varsa vasektomileşmiş ve primitifti...
Boşluklarındaki pinhan sorular tirat'ı andırırcasına taaruza geçiyordu pimpirik,mahşeri ve Allah kadar yalnız beynine..
Prehistorik,cılız bir vaveylan yükseldi göğsünün taa en dibinden.
Etleri soyulmuştu yalnızlığın mezbahasında, ruhu da çıplaktı..
"Meclisara bir kelam bekleme artık.
Ben pirifani ellerime
Ellerim kaleme
Kalem kelama küstü." dedi ve binip gitti kirli bir kelebeğe.
Sanırım oda prematüre işgal edenlerdendi varlık sahasını
Doğmayı unutmuştu...