Bilmemek Şiiri - Poyraz Fahri

Bilmiyorum
Çiçeklerin nasıl açtığını.
Sapsarı yaprakların
Nasıl canlandığını.
Ve en kötüsü de bilmemek
İnsan'ın neler yaşadığını.

Bilmiyoruz
Kara kalplerin kökündeki kötülüğü
En mutlusunun içindeki hüznünü
En asabi olanın nasıl güldüğünü
Ve en kötüsü de bilmemek
İnsan'ın içten içe öldüğünü.

Duyuyorum
Kafamın içinde olmayan sessizliği
Duyuyorum bana olan nefretini
Ve en kötüsü de duymamak
Çığlıklarımın çaresizliğini.
Ölümümün eskilere benzemediğini.

Karanlığım
Bomboş, tenha bir sokağım
Ne ayak uydurulur adımlarım
Ne de duyulur ıslıklarım
En dertlisi de kaybolur içimde
Ve en kötüsü de, var olmak
Aydınlığın bana bıraktığı yıllardı destelerce
Karanlığımsa silüetimden kalan nefes nefese