Bilmem ki Yol Nedir Şiiri - Arif Kaman

Bilmem ki yol nedir yordam ne
Aklımı satılığa çıkardığımdan beri yalnızım
Yıkıla yıkıla geçerken harabelerden burnuma gelen kötü kokular
Pis, iğrenç ve yıkık dökük, talan edilmiş hatta terk edilmiş…
Damağımda açlığın içimdeki karın gurultusu
Vitrinlerin hadi beni al sesleriyle karışıyor, üşüyorum ağzım sulanıyor, çok açım…
Gurbette yetim garipliğiyle sürtünüyorum, tezgah arkasında ki mağrur tezgahtara acındırıyorum kendimi
Tezgahtar haşin tezgahtar gaddar… bakıyor dik dik… açım ulan açım…

Aklımı satılığa çok ıkardığımdan beri yalnızım
Kaval sesleri gariban zılgıtları ve hatta okunan yasinler kulağımda
Bilmediğim sokakların alıcıları teklifler veriyor… kaça satıyorsun kaça satıyorsun
Gözümden ağlamam gereken hissi uzaklaştırıyorum, genzime dolan hıçkırığı yutmaya çalışıyorum
Karlı bir akşam yolculuğa çıktığım an geliyor, babamın evinden. Babamın evinden
Hani babamın evi derken sıcak, müşfik yada tok evini delikanlısı gelmesin aklınıza
Üç yüz yıldır varmış gibi duran ve kapımızın köpeği olan gariplik
Kovsan gitmiyor, kovsan gitmez
İşte otobüsün ortasından düşe kalka geldiğim bu koca yüksek kaldırımda
Düşlerim, heyecanlarım, ağlamaklı olduğum anılarım geliyor aklıma
Ve en gerçek düşünceler burada başlıyor
Düşünmenin yaşamaktan daha zor olduğu bir yerde satacak tek sermayem var

Aklımı satılığa çıkardığımdan beri yalnızım
Annemin bana jeton bitene kadar çabuk anlatmaya çalıştığı dertler
Sarı ankesör yırtınıyor; vurma bana her seferinde diye
Cebimde yalnızlık cebimde yokluk cebimde gariplik
Hadi anne hadi diyemiyorum
İçimden sadece ‘’bayramı bekle anne bayramı’’ diyorum
Zekat fitre kuyruğuna seni mahkum ediyorum
Karnım ağrıyor üşüyorum açım…

Nafile duygularla yürüyorum sahipsiz pis çöpçülerin dahi fırçalarının ağırda süpürdüğü kaldırımlarda
Benden iri koca koca adamlar var karşımdan gelen
Yol veriyorum mecburi hürmetle
Neler vardır şimdi yana şu evlerin içinde diyorum
Nasıl başarmışlardır bu kahpe şehirde lamba yakmayı
Bir sofra varımdır mesela helal kazanılmış alın teriyle
Boynumu büküyorum, içime atıyorum, yutkunuyorum
Üç yıldır giydiğim montuma yeniden sarılıyorum
Üşüyorum, karnımda kavak yelleri
Karanlığın bana bahşettiği yere
Satılık aklım var diye kayboluyorum