Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Muhterem kardeşim, şiirinizi yürekten okudum.Tebrik ederim, yüreğine düşüncene sağlık,
Yer yüzündeki tüm güzellikleri senin olsun.Hoşca kal.Sevgiler.Dost. oktay Çöteli-Elazıg
Yine kışı atlattık,sağ-selim,
Yarı aç,yarı çıplak günlerle.
Kaç leylim bahar gördük,
Daha ne kadar göreceğiz? bilmem ki!
Ekmeğimiz aslanın ağzındaydı,
Lakin yuttu mideye indi.
Önce bir parça alıyorduk,
Şimdi nasıl alacağız? Bilmem ki!
kutlarım fazlı bey işte bunun için mücadele verilr,
her şeyin dizgini onun elinde,yani Allah'ın gayret,araştırma çalışma bizden netice ondan beklenir,
kaderi tenkit etmek bir şey kazandırmıyor,
sağlıklı bir yaşamla hayırlı kazançlar ve işleri rabbim cümle inanlara nasip eylesin
saygılar sunarım
Umutlarımızı yitirmeyelim.Bir gün mutlaka ama mutlaka hem çok bahar göreceğiz hem de söke söke ekmeğimizi alacağız.Şaire karamsarlık pek yakışmıyor..Onbeş yıl önce yazılmış bu satırlar sonrası bugün bile durum aynı diyeceksiniz ama bir gün mutlaka değişecektir..Saygılar...Fikri KÜÇÜKUKUR.
hiç brseyı bılmıyoruz aslında yasıyoruz işte tevekkul ederek,yuregınıze saglık...
Selam gönül dostu,
Dizelerde inciler parıldamış
Sarraf olan terazisinde tartmış
Onlara paha biçenler şaşırmış
Çünkü şairim,derinde saklamış
Derinlere inci serpen pırlanta kaleminizi gönülden kutluyor,ışıltısının ömrünüzce hiç sönmemesi dileğiyle,saygılar sunuyorum.Tebrikler.
Üzerinden on beş yıl geçmesine rağmen konu gerçekliği bakımından tazeliğini koruyan bir şiir.
Yürekten kutluyorum, saygılarımla...
Yine kışı atlattık,sağ-selim,
Yarı aç,yarı çıplak günlerle.
Kaç leylim bahar gördük,
Daha ne kadar göreceğiz? bilmem ki!
Ekmeğimiz aslanın ağzındaydı,
Lakin yuttu mideye indi.
Önce bir parça alıyorduk,
Şimdi nasıl alacağız? Bilmem
...HARİKA BİR PAYLAŞIM YÜREKTEN KUTLARIM...TEBRİKLER
memurun,işçinin,emekçinin ve tabi işsizin dramasını olabilecek en geniş bir düşünceyle kısaca vermişsiniz üstadım...tebrikler...son derece duyarlı yüreğiniz...kutlarım...
Kaptırmamak için elimişzden gelenin fazlasını yapma ya güzel ve anlamlı bir şiir ....tebrikler.
Saygılarmla
Kaptırmamak için elimişzden gelenin fazlasını yapma ya güzel ve anlamlı bir şiir ....tebrikler.
Saygılarmla
Bu şiir ile ilgili 12 tane yorum bulunmakta