Bilmem ki... Şiiri - Muhammed Yıldırım

Çağırsam bir gece vakti rüyana girip
Bilmem ki yanıma gelir misin?
Sunsam gönlümü, bâde misâli bardakta
Bilmem ki alıp eline, içer misin?

Sersem ayaklarına kırmızı atlastan bir halı
Açsam kâlbimin kapılarını sonuna dek
Öylece dursam eşikte, boynum bükük
Bilmem ki acıyıp halime,
İçeri girer misin?

Sorsam tüm bilinmezlerini dünyanın
Bilmem ki bulmak için cevapları
Aşar mısın okyanuslardan, dağlardan
İstesem en kıymetli elmasını kainatın
Bilmem ki hiç duraksamadan
Yüreğini çıkarıp verir misin?

Ben nağmeler çalsam gönül telimde
Sen söz olup dizilir misin, bilmem ki
Şiire niyet edip, alsam kalemi elime
Olur musun her mısraya kafiye?

Üşüsem güneşin gölgesinde, titresem
Isıtır mısın beni, sevgini sarar mısın
Ve bir gece uyansam korkuyla kabuslardan
Teselli olup derdime, ninniler fısıldar mısın

Bilmem ki tüm varlar birer birer yok olduğunda
Tüm yakınlar adım adım uzaklaştığında
Gölgeler büyüyüp her yer karardığında
Bilmem ki elim elini, gözüm gözünü
Kâlbim kâlbini aradığında
Sen düşlerden çıkıp beni kucaklar mısın?

Bilmem ki
Bilemem ki
Hem... Ben ne kadar varsam
Sen o kadar yoksun ki...