Bilmem ki Şiiri - Hanbeli Erçin

Kararıyor gün alacakaranlığa koşarken, zamansız çalınan bir şarkı kulağıma rüzgar gibi çarpıyor.
Özlemini yedi kat yapıp bastırıyorum göğsüme,
Yırtılıyor içime koşan mesafelerin.
Dağlamak lazım diyorum, uçuşlarda martılar egzersizler yaparken.
Acısını çöplüklerde bağıran kanatsız insanların sesinde sustum.
Ne ben bir adım atabildim ne sen bir adım, özlemler içinde ırmaklara binip gidiyoruz.
Uykusuz gözlerimi bağışladım yolunda, yokuş yukarı çıkarken sırtımda senli, benli hatta bizli hislerle.
Göğüme iniyor kırk ikindi yağmurları, ceketini evde unutmuş ortanca yaşların aşık haliyim.
Sevgisini yeni tamamlamış bir anne kucağı çocuğuyum.
Ağzıma kadar geliyor seni sevmelerim.
Nefesimi kokunda buluyor olmam hiç bir doktorun felsefesi olamaz.
Dakikalar sonra yine özlüyor olacağım seni.