Bilmem! Şiiri - Kuşçu Münadi

Yazmam isminden önce bir isim,
Yazmam! İsminden gayrı isim bilmem!
Sana tutkun, sana vurgun, sana âşık her cisim…
Âlemde aşkından mahrum nesne var mıdır, bilmem!

Sen önce, sonra Rasulün, ondan sonra ne varsa,
Her kim rızan için huzuruna varsa,
Birkaç damla akıtsa, secdedeyken yalvarsa;
Huzurundan huzursuz dönen var mıdır, bilmem!

Kulun sana vurulsa, sana gönlünü verse,
Ve senin kudretinle nefsini yere serse,
Nihayet, vakti gelip, visale erse,
Onu, aşkından başka yakacak ateş bilmem!

Yokuşa dönse düzler, küfre dönse de yüzler!
Değil yaprağımı dökmek, kökümü sökse güzler!
İnsanlar bana sövse, hakaret dolsa sözler,
Üzülmem! Secdeden başka sığınak bilmem!

Dönmem! Koca dünyayı önüme serseler!
Güneş’i sağıma, Ay’ı sol elime verseler!
“Yobaz! ” deseler bana, susuz çöle sürseler,
Aşkımdan düştüğüm çölden susuz çöl bilmem!

Çileyse çekerim, isyan etmem, darılmam,
Yoluna aksın da kanım, ben ölmekten yorulmam!
Öylesine coştu kalbim, ecel ile durulmam!
Vuslattan gayrı bir şey istemem! Başka şey bilmem!

İşittim! Âşık olmayan kalpler kararmış!
İşitin; aşka gelenden başka kurtulan bilmem!
İnsanoğlu bi çare, gayrı sevda ararmış…
Hak’tan gayrı yar aramam, başka sevda da bilmem!