Bilmem Şiiri - Mustafa Deniz

Oldum olası ben bahtı karayım
Bahtımız açılıp döner mi bilmem
Yıkıldı hayalim gönül sarayım
Çektigim acılar diner mi bilmem

Ömür boyu üç güzele vuruldum
Kara sevda çeke çeke yoruldum
En sonunda nazlı yare sarıldım
İçimdeki sevda söner mi bilmem

Gönlüm yarasına neşter vurayım
Sevdiğimi merhem edip sarayım
Göz ağrılarımdan hatır sorayım
Sevdiklerim beni anar mı bilmem

Darıldım feleğin bize kastına
Surahi’im acır mı garip dostuna
Formamı asarak yükün üstüne
Yolumu bekleyip sınar mı bilmem

Emim kızı yazıyorum biz bize
Yine bahar olsa çıksaydım düze
Uzaktan uzağa gelsek göz göze
Utanıp çepere siner mi bilmem

Yolumu gözleyip canım yakarak
Kapı arasından masum bakarak
Züleyham üstüne allar takarak
Yine dam üstüne tüner mi bilmem

Yüreği çarpıpda kalbi coşarmı
Görülmemiş bu sevdayı yaşar mı
Fatmadan haberi alıp koşar mı
Köyün bulağına iner mi bilmem

Şu yad ellerde ömrüm sökülmüş
Sakalım ağarmış saçım dökülmüş
İhtiyar olmadan belim bükülmüş
Sevdiklerim görse tanır mı bilmem

Halimi anlamaz dağ ile taşlar
Yerdeki varlıklar gökteki kuşlar
İçimde kor ateş gözümde yaşlar
Sevdiklerim görse yanar mı bilmem

Canım sevdiklerim sesim duyar mı
Sevda çeken sevdasına doyar mı
Yıllar geçti bilmem beni sayar mı
Sevdiklerim nazı sunar mı bilmem

Zalim ayrılıklar düştü bahtıma
Gönül sarayıma gönül tahtıma
İçimdeki sevda vurdu rıhtıma
Nazlı yarim duysa kınar mı bilmem

Zülfikar’ım sacın başını yolar
Bir buluttan beter boşalıp dolar
Bendende beş beter avucun yalar
Gönlüm havalarda konar mı bilmem