Bilmem Şiiri - Mutlu Kahveci

Kimi zaman ben bile anlamam, kalemimin dilinden.
Beyaz kağıtlara değilde, yalçın kayalara çarpan dalgalar gibidir sesi,
Ayağımın altından kayar yeryüzü, sıkıca tutunduğum umudum,
Sözlerim kadar var olduğum bir dünyanın gökyüzünden salındığım,
Nedense kırmızı? yada da kan kızılı? damlalar kıran soğuk mat kayalıklar,
Ben, sade bir sukutun gölgesinde korkumla pusarım…

Bazen ben bile bilmem ne yazacağımı, eski bir kafeni andıran beyaz kağıtlarıma,
Ölü kokusu duyarım kalemimin damarlarından akan mürekkepte,
Bilmediğim bir yabancı gecenin gölgesinden el uzatmıştır omzuma,
Sinsi bir şeytan sırıtması gülümser ensemde,
Nefesini duyarım, yakılacağım odunları taşıyan gemilerin.
Rüzgar, bana dost olmaya çalışır dizelerimde,
Bazen ben bile düşmanımdır yazarken kendime.

Unutulmuş bir kahraman gibi acı çekerim yüreğimin dağ gölgesinde,
Issız bir orman kalabalıklığı üşütür ruhumu,
Çakal sesleri, bin bir çeşit yaratık gölgeleri gezer çevremde,
Bilmem, neden hala nefes ister yüreğin göğsümden,
Bilmem, bu karmaşanın sonunda neden mutluluğu özler arzularım.
Bilmem, vaadin en güzelinden bile vaz geçebilecekmiyim?

Küflü kılıçların dar kınlarında, sıkışıp kalırım çoğu zaman,
Enine kuyularda daralmıştır, akıl oyunlarında tilki kuyuru hayalperestim,
Haddinden fazla düşman göğsü hissederimde bedenimin üzerine çöreklenmiş
Bilmem, neden haz alırım, çıkaramadığım manasını aramaktan kelimelerin.

Kafiyeler o kadar basitken kelemimin ucunda,
İçi boş cümleler kurmaktan korkmadan yazılan dizelerin acısını hissederim
Belki de, bu yüzden her zorda kalışımda kelemimin ucunu kendime batırışım.
Yinede hiçbir şey bilemem, kendi göz penceremden geride kalanları, göremediğim,
Ama susmam, belkide her pencereden izlenen benim!