Çocuğum Şiiri - Veli Savaş

Sen,
Önce katıksız sevmeyi
Yaşlı, genç, güzel, çirkin demeden
Dil, din, renk ve şekle değinmeden
Bırakıp bir yana, art düşünceyi
Yunusça sevmeyi,
Bilmelisin çocuğum…

Sen,
Gerektiğinde öfkeyi,
Yüzsüze, yalancıya, haine
Ucuz kahramanlık şövalyelerine
Tarihten ders verir gibi
Yavuzca öfkelenmeyi,
Bilmelisin çocuğum…

Sen,
Bir çiçeğin uyanışındaki gizemi
Masum dokunuşlarla çözmeyi
Çiçeklerle bezeyip Türkiye’yi
Anaların işlediği oya gibi
Resimlere dökmeyi,
Bilmelisin çocuğum…

Sen,
Hayat denen gerçeği
Bir yaprağın doğuşunda görmeyi
Düşerken yapraklar konfeti gibi
Bahar hazırlığı deyip sevinmeyi
Faniliği ve yeniden halk edilmeyi,
Bilmelisin çocuğum…

Sen,
Vatan denilen mübareği
Onun sıcacık koynunda büyümeyi
Uğruna kan döküp, can verdiğimiz
Ay yıldızlı sevgilinin
Uğrunda ölmeyi,
Bilmelisin çocuğum…

Sen,
Okumayı, yazmayı
Karanlık, köhne mekanlardan
Aydınlığa koşmayı
Yokuşlarda emek ve terin
Doruklarda zaferin sahibi olmayı,
Bilmelisin çocuğum…

Sen,
Dünyaya nizam veren
Dağları eritip, çağları deviren
Ataların gibi ferman yazmayı
Mazlumu koruyup kollamayı
Zalime meydan okumayı
Ve yiğitçe nokta koymayı,
BİLMELİSİN ÇOCUĞUM…