Bilmeli ınsan

Ben bir daha aydınlıklara acılmayacak
Belki bir daha güneşin doğusunu göremiyecek
Bir gün ışıgına hasret bir ısıga meftun olacak
Zifiri karanlıklar içindeyım

Hayatta yalnız kaldıgım zamanlar oldu
Düstüm kac defa yere bir el bulamadığım oldu
Dızlerımde yara sıktım dişlerimi
Kimsesızlığım bogazımda ılmek oldu
Kendı basına kalkmasını bılmelı insan

Kac defa yara aldım sayamadım
Sırtımdan vuranın hesabını tutamadım
En cokta can dedıklerımden yandı canım
Oturdum bır karanlık koseye kaderıme agladım
Kendı yarasını kendı sarmayı bılmelı ınsan

Bir gonul bır kalp tasıyorum ben
Tas degılım camur degılım ınsandım ben
Sevdım ıste senı bır tek sana muhtactım ben
Son darbeyı senden yedım ben
Gerekırse donup gıtmeyı bılmeli ınsan

Sustum sonra anlatsamda anlamayacaklardı
Cekıldım karanlıgıma bana sabah olmayacaktı
Kalbım buz tuttu bu omrun kısında
Ömrumde cıcek acıp bahar olmayacaktı
Kendı kısında yasamayı bılmelı ınsan
Kendı basına ölmeyı bılmelı ınsan