Bilmek Şiiri - Mehmet Berke Gökdemir

İnsanlar,bilmez,
Gülmek,özlemek,kavuşmak bilmez,
Kıymet,sual,merhaba bilmez,
Sarılmak,sevmek,nefret etmek bilmez.

İnsanlar,bilmez,
Gözleri bilmez,düşleri bilmez,
Fikirleri,düşünceleri,düşüşleri bilmez,
Ayrılıkları,acıları,kederleri bilmez.

İnsanlar,bilmeden yaşar,
Bilmeden göçüp giderler bu diyardan,
Bilmeden tadarlar ayrılığı,
Bilmeden ayrılırlar evlerinden.

Bilmeden yaşarlar son akşamlarını,
Bilmeden yerler son yemeklerini,
Bilmeden içerler son kahvelerini,
Ve bilmeden ölürler,ölmeyi bile bilmeden.

Beceremezler bilmek maharetini belki de,
Ya da bilmeyi de bilemezler,
Elbet bir şeyi bilmeliler,
Geçen günlerin bilmemek için ne kadar kısa olduğunu bilmeliler.

Ömür harcanırken satırla ekmek tahtasında,
Günler can verirken paslanmış tren raylarında,
Gidenler ev kurmuşken masmavi semada,
Anın ve yarının son olabileceğini bilmeliler.