Bilmedin gönül Şiiri - Celal Işık

Bir ömür koşturdun beni havayı,
Sevmeyi sevdayı bilmedin gönül.
Her kuş bir dal bulup kurdu yuvayı,
Bir dala konmayı bilmedin gönül.
Sen yuva kurmayı bilmedin gönül.

İlk bahar selleri,aktı duruldu,
Bu can ardın sıra,koştu yoruldu,
Nice güzel gidip ele yar oldu,
Sen yar eylemeyi bilmedin gönül.
Sevip kadir,kıymet,bilmedin gönül.

Tarumar eyledin canım şehrini,
İçmişim ayrılık, hasret zehrini,
Aklı olan çekmez senin kahrını,
Bahtiyar olmayı bilmedin gönül.
Her daim ağladın gülmedin gönül.

Celal der'ki boştur gönlümün tahtı,
Neyleyim yüzüme gülmeyen bahtı,
Geçti şu ömrümün yaz bahar vakti,
Tahtına bir sultan bulmadın gönül.
Hayatın kadrini bilmedin gönül.