Bilmedim Şiiri - Adem Sabahyeli

Gönlümde ki yaralar
Şiir olup kanıyor.
Dışarıdan bakanlar,
Beni mutlu sanıyor.

Oysa ne güzel başlamıştı,
Ömrümün ilk baharı,

Fakat uzun değilmiş,
Sadece bir yıl imiş bütün ömrü,
Kelebeklerin ki kadar kısa,
Oysa Cennete uzanacak kadar,
Uzun hayaller kurduğum bir dönem...

Fakat,

Güneşli bir sonbahar günü,
İkindi vaktinde,
Mutluluğun kapıları, bir daha dünyada
Açılmamak üzere üstüme kapanmış,
Bilmedim.

Ama ümidimi kaybetmedim,
Fakat sonraki yıllar,
Hiç bir şeyi değiştirmedi.

Vay benim ümitlerim,
Suya düşüp boğuldular

Vay benim hayallerim,
Rüzgar aldı götürdü

Vay benim gençliğim
Fırtınada savruldu

Sonunda hepsini birlikte,
Bir mezara koydum.

Kalbimin içine,
Benimle birlikte ahirette,
Cennette dirilmeleri ümidiyle...

Dünya, Benim ümitlerime ulaşabileceğim ve hayallerimin gerçekleşebileceği bir yer değilmiş...

Bilmedim.