Bilmediğin Firuze Şiiri - Şair Firuzen

beni sen yaşadın en güzel halimi belkide
ama senindi senin sayende gözlerimin içinin gülmesi
seninde her zerrem senin di sana en değerlimi verdim
yüreğimi verdim yüreğine
sonra ellerine saçlarımı uzattım okşamasını bilen ellerine
gözlerime baktığında ağlayan gözlerinde buldum beni
sarmaş dolaş gezemesekte sokaklarda
görmesin diye babam bizi
sarılırdı ruhum ruhuna rüyalarımda hiç bırakmazdı
sonra yağmur yağardı seninleyken
el ele yetindiğimiz aşkımıza renk katardı
içimizin ağlamasına benzetirdik
ben sana ulaşma derdinde sense benden nasıl kopucaksın derdindeydik
bir şimşekle ilkilirdik içimizdeki kaybetme korkusuna
benzetirdik güm sesini çaresizliğe mahkumdur doğal afetler
aşkımızda doğal bir afetti
ne sen biliyordun beni nede ben seni yıllar sonra bir gün bir yerde yıldırım aşkı ömrümüzün anası ağladı biliyormsun
sana söyliyememiştim ama ruhum ruhunla tanışıktı
sırf bir gün çıkıp geldiğinde martılar şarkı söyliycek gökyüzünde o gün içimdeki yüreğimdeki ruhumdaki tüm bedenimdeki seni getirdiğinde yağmurlar aşkından sevdandan aldığım hasreti özlemi satırlara döküyorum
belkiyle tükettiğim şu ömrümde belki okursun diye yarattığın
firuzeyi