Bilmediğim Bir Şey İstemek İstiyorum

Öğrendikçe bulma ihtimalim azalacak biliyorum. Sadece kafamın içinde, sırf düşüncelerimde dünyanın merkezinden, evrenin son noktasına kadar her şeyi öğrenebilirim. Öğrenebilirim derken uzman olurum ya da bilim olarak öğrenirim değil de bilmek anlamında algılarım demek istiyorum. Bilmediğim bir şey istemem tüm bunların ötesinde olmalı... Duyularımla algılayabileceğim her şeyi bildiklerim arasında sayıyorum çünki. Bunun dışında olmalı en azından...

Paylaşım halinde yaşadığımız mekan ve akışına mani olamadığımız zaman zindanından, isyan edercesine bir kaçıştan ziyade, farklı nefes alıp vereceğim bir pencere bulmak umudundayım... Kader çemberini kırmak veya yok saymak değil sınırının sonuna ulaşmak hevesi ya da...

Meryem’e sunulan sofralar, denizin bağrını açması, bir anda yüzlerce yıl uyumak ve miraca çıkmak gibi olmalı ama onları biliyorum... Adı mucize olmamalı... Olduğunda ben koymalıyım o şeyin ismini anlamına uygun olarak...

Sonu olmayan bir yolculuk gibi görünüyor ilk bakışta. Öğrendikçe önemini yitiren bilinmeyen her şey ve yaşadıkça geçmiş olup ardımızda kalan bir hayat... Algılayabileceğimiz bu boyut geçmişten geleceğe aktarılan tecrübelerin tümüyle birlikte kader denilen bir çembere dönüşmüş. Biz de etrafımızda dönen bu çemberin içinde, düşmemek için adım atıyoruz. Hoş düşsek de değişen olmayacak aslında... Sadece yürüyormuşuz gibi yapmayacağız da yuvarlanıyor gözükeceğiz dışarıdan.

Kader bu çemberin farkında olmaktır belkide... Yapabileceklerimizin, bildiklerimizle sınırlı olmasıdır. Bu sınırın farkına vardıktan sonra kabullenmek ise kişisel bir tercihtir. Kabul etmek istemeyenler olabileceği gibi, çıkmak isteyenler ya da farkında oluşu aklında sürekli canlı tutmamak için bilincini uyuşturmaya çalışanlar da olabilir. O noktada bilmediğimiz bir iki kuralı da öğrenmiş oluruz ki yapacağımızı daha da anlamsız kılar.

Zira çemberden çıkışı intihar kelimesiyle ifade edersek sadece algı boyutumuzun değişeceğini öğreniriz. Çemberin diğer yüzüne geçmek demektir bu.. Ve bir azaptır aslında. İkinci tercih olarak uyuşmayı deneyecek olsak, yasaklık derecesi intiharla aynı olan bir yoldur. Sebebi de sürekli olarak rüya içinde rüya görmek ve birinden uyanıp diğerinden uyanamayarak yaşamı kabusa çevirecek olmasıdır. Her iki tercih de çemberi daraltır sadece; kendimize eziyet etmemize engel olmak için konulmuş yasaklardır bunlar..

Kabul etmek istemeyenler de olabilir demiştik ya... Onlar için ise olay daha karmaşık bir hal alır aslında. Saçma bir arayışa girerek kendilerine minik çemberler oluştururlar ve oyalanıp dururlar orada... Kabul etmedikleri büyük kader çemberinin içinde...

Bilmediğim bir şeyi bilmek istiyorum diyerek farklı bir nefes almaya çalışırken, oturduğum yerde bir çember sahibi olduktan sonra artık düşünmek istemiyorum. İstememek değil de korkuyorum aslında. İnsan düşünce hızıyla bir anda binlerce yılı bitirebiliyor yaşayarak ya da harcayarak. Yerinden kalkacak takati de kalmıyor. Acziyetinin ve “hiç”liğinin farkına vardıktan sonra tekrar “var” olmaya çalışmak ise asıl bilinmeyen şey olsa gerek...

Bülent Özdemir.