*Bilmeden (Mehmet Binboğa & Sükûn İnşirâ ...

cismimi uzağa attım da n’oldu
ruhumu yurduna sürdüm bilmeden
akılı yakine kattım da n’oldu
kendi defterimi dürdüm bilmeden..

mücessem hayaldi yarin sureti
dokunsam uçacak derdim bilmeden
rahmani bilince şeytan daveti
başımı taşlara vurdum bilmeden **

cananı can bilip candan bezdiğim
şu toprak şu yollar şu yurt gezdiğim
hece hece akarsuya yazdığım
şiirim ezberim virdim bilmeden..

canan ağyâr ile dalmış safaya
el ettim uzaktan garip vefaya
bir şarjör boşaltıp bu mankafaya
upuzun yerlere serdim bilmeden**

aşk odu değdikçe yaralarıma
ışık buldum sandım karalarıma
sızlayışlar katıp naralarıma
nâzafer harplere girdim bilmeden..

aşk oku değdikçe yaralarıma
karşı çıkar oldun törelerime
ağyar mesut oldu benim yerime
lalezarda diken derdim bilmeden**

bilmenin sarhoşu cehlin esiri
aklın ruha onun aşka tesiri
hem öğrendim hendeseyi kesiri
hem hiçe karıştım.. sordum bilmeden..

Benim özüm yanmış aşkın oduna
Yalan dünya varamadım tadına
kırk yılda bir düştük dostun yadına
Göz gözeyken bile kördüm bilmeden**

zamanla mukayyet olan aklımı
mekandan çıkardım bütün saklımı
bana akil diyen bilmem haklı mı
aklımı aşk ile yordum bilmeden..

zaman lâ deyince fani mekandan
dilim çektim artık dosttan düşmandan
ah Yasenya etti dinden imandan
bir ulu mecliste tordum bilmeden**

üstümde gök varmış fark edemedim
göremedim.. gördüm.. çark edemedim
yandım yandım yine terkedemedim
saati ölüme kurdum bilmeden..

üstüm başım bir sevdaya bulanmış
gönül her güzelden sevgi dilenmiş
anladım ki kötü dünya yalanmış
bu garip başımı yordum bilmeden**

bağda gül var dendi ben seni sandım
rüyada endamın servidir sandım
yalan idi dünya seninçün kandım
Hakkı hakikati kırdım bilmeden..

kopardılar lalezarın gülünü
uzattılar nadanların dilini
kaç ömür bekledim dostun yolunu
taşıdım bu aşkı yardım bilmeden**

üstüme kir pası sindi dünyanın
git dedin perdesi indi dünyanın
neyini seveyim şimdi dünyanın
ruhumu batağa sürdüm bilmeden..

bir kaosta zaman bugün dün yarın
tesiri kalmamış nale-i zarın
solunca tek gülü ol gülizarın
canı Azrail’e verdim bilmeden**

dinlemedim eşi dostu yareni
yine send’aradım senin hareni
vaslında da bulamadım çareni
hicranı kalbime sardım bilmeden..

bakışı ceylandı duruşu turna
ela gözler guduretten mi sürme
yanakları kiraz dudağı hurma
ipek saçlarını ördüm bilmeden**

aksimi aynaya ahımı suya
düşürdüm ki ciyfe içimi yuya
bu aşk dedikleri bir sırlı boya
önüme gelene sürdüm bilmeden..

aksindir bezeli dağ taş çiçekler
şu gamlı gönlüme her gün dert ekler
Binboğa o dostu bin yıldır bekler
Elestin narında küldüm bilmeden**

münzevi bir ölüm bir de sen düşü
anda bahar eder boranı kışı
muhalif kırkına dayadı yaşı
sakalın akında gördüm bilmeden..

.. Sükûn İnşirâh

** Mehmet Binboğa