Bilmeden Şiiri - Erdal Demirbel

Hiç tanımadığın bir adam
Âşık olsa sana
Hiç bilmediğin,
Rüzgârını koklayarak geçse usul usul
Sen nerede olduğunu bile görmeden.
Gözlerine bakarken ta uzaklardan, boşluğa düşermiş gibi
Sen tutsan onu bilmeden
Yalnızca gülüşünle.

Tüm cesareti senken
Tek korkusu da sensen bir adamın
Yine de
Ufak adımlarla yaklaşırken elleri terli
O ilk merhabadan önceki son nefeste
Ölmek var bir de şimdi…

Kavuşmaların hiç yaşanmadığı yerlerden birinde bu adam
Kuşların birlikte hiç uçmadığı
Çiçekleri bile yan yana büyümezken bahçesinde
Nasıl getirebilir ki yanına seni
Hangi toprağı sevdiğini bile bilmeden.

Üşüdüğü zaman bazen
Sarılacak kimsesi olmadığında gecenin
Güneşi sevmişliği vardır sabahları
Ve o güneşi izleyen bir adam
Güneşin bile göremediği bir yerden.
Titreyerek uyandığın en soğuk sabahlardan önce
Belki sen de gitsen bulacaksın
Bulduğunda kalacaksın bilmeden
Adı olmayan o yerde.