Bilmece Şiiri - Affan Ceylan

Ağladığımda gözlerim kanla dolar
Dört yanımı kapladı kalem, defter, duvar
Kalem tutan ellerim bugün tuttu kumar
Neredeyim ben, burası hangi kulvar?

Ödülünde kimse başından ayrılmaz
Ölümünde kimse seni ağzına almaz
İnsan denen yaratık, hiç aynı kalmaz
Bunu söyledim ya artık, kimse de bana inanmaz

Ölsem bile inanmaz içimdeki hali,
Bilmeceli tek soru, hangi Dünya fani?
Seni hapseden mi yoksa içinde biten mi?
Hayat dediğin şey üç günlük değil mi?

Son kez dönmek kolay olsa keşke
Geri geldim demek zor değil mi, bence
Gidenin yolu dönmez asla eski yerine
Yoksa nasıl katlanılır, gönül denen derde?

Kimse de geçmişine çekmemeliydi bir perde
Siz anlamasanız da, Kyros hala siperde
Bu harbin de tek galibi geçmişine gülen ve
Herkesin ihtiyacı olan ''kendine güvenme''

Her şey çözülür, bir ikilemle mi?
Biri bile geldi mi, kim kime derdi ki?
Bir kere bende de dene bir gör kendini
Önüme bir gel hadi, biri bile geldi mi?

Bunların hepsi sadece bir bilmece mi
Yanıtsız sorular, bir kez olsun bilindi mi
Bilmeceleri bir bilen olması gerekli değil mi
O zaman neden bunları biri bile bilemedi

Nakarat (2x)

Dünya, sanki bir bilmece de
Rüya, gibi görünse de aslında bilmece
Biz gibiler olmasa kimse de demiy'cek
Var bu işte bir bilmece

2. Kısım

Benim gibi ölümünü göremeden öldün
Özür mü, burada geçmez bir sözün
Sözde bir kurban içindekini gördü
Gözükmeyen bin ölü, senin için mi sövdü?

Hangisine inanılır, sağ ve sol göz mü?
Yoksa bütün gerçek, aradığın yüz mü?
Anladım, sözdü ve de geçip öldü,
Sonra başa sardım, hepsi beni ördü

O zamanlar bende herkes gibi kördüm
Bu düğümü çözdüm ve de geri döndüm
Ne dedi acaba, beni görünce gönlün
Çünkü ben senin için üç kere öldüm !

Bu gibi sorularla mı geçecekti ömrüm
Bu yüzden sorunlarımı teker teker gömdüm
Kendime gülüp yine kendime sövdüm
Kimse bilmese de ben kendimi gömdüm

Nakarat (2x)

Dünya, sanki bir bilmece de
Rüya, gibi görünse de aslında bilmece
Biz gibiler olmasa kimse de demiy'cek
Var bu işte bir bilmece