Bilmece Şiiri - Yunus Bingöl

Bilinmeyen harabe bir şehirde, unutulan düşlerimi
Düşüncelerimi gömdüm toprağa
Sırlarımı paylaştığım yalnızlığım bir kâbustu, bir dolunay vakti
Nasıl da sevgi ile sığındım hakikat bildiğim yalanlara
Dünya bana yalanları altın bir tepside, hakikat diye sunmuştu

Hakikat zor bir bilmece miydi? Çözemedim
Varlığım sırlarla dolu muydu? Bu sırra vakıf olamadım

Alnımın ‘ak’ına
Ve günahlarla kirlenmiş
Ve de lekelenmiş kalbimin ‘kara’sına mürekkeplerle çaldım hakikatleri
Hakikatler kalbimde büyüdü
Ve kalbime yürüdü
Hakikatler alnımın ‘ak’ına dal budak saldı
Hakikatler alnımın ‘ak’ında gül olurdu

Yalanlar, beni dünyaya bağlayan şizofrenik bir hastalık mıydı?
Yoksa yalanlar ölümcül birer virüs müydü?