Bilmece Şiiri - Seyit Burhaneddin Kekeç

Göz görür, kalp sever, dil söylermiş,
Beden gözü açık, kalp gözü kapalı olursa ya,
Tamir olunmaz hatalara düşer,
Büyük nedametler yaşarmış insan...

Tatmadığım duygu, çekmediğim dert kalmadı.
İhtirasları gördüm, ihanetleri yaşadım, kahpelikleri tattım.
Hele birde kula kul olanları görünce,
Kendi insanlığımdan utandım.
İnsanlara, sevgimi, saygımı kaybettim,
Yüreğimde derin bir boşluk hissettim,
Uykuya hasret kaldı gözlerim,
Bilmem kaç şafak ışıklarını seyrettim,
Ayaklarım alıp götürdü beni bir yerlere,
Bazen kaldırımlarda, bazen sahilde yürüdüm sessizce...
Ama başım hep yerde,
Başımı kaldırıp bakamıyordum çevremdeki yüzlere,
Ruhlarını ezberlediğim yabancılardı onlar,
Onlar öyle ama ya ben…
Ruhundaki boşlukla yaşayan bir bilmece,
Soldan sağa, yukarıdan aşağıya,
Sorusu ve cevabı olmayan bir bilmece,
Bilmem kaç geceler sabahladım öylece.
Bir zaman yıldızlara takıldım,
Sonra bir zaman deniz üzerindeki,
Titrek ve ürkek yakamozlara,
Havanın bulutlu olduğu günlerde dolaştım sokaklarda,
Bazen yağmurlarda ıslandım,
Bazense dalgınlıkla düşüp yerlerde yuvarlandım...
Derin değildi bunların hiçbiri,
Ruhumun düştüğü derin uçurumların hiçbirinden bile...
Çıkmazdayım, açmazdayım...
Hapisteyim, mahkûmum şu yerkürede.
Göğsümde, beynimde bir sancı,
Kıvranıyor, kıvranıyor, kıvranıyorum...
Bense hala çevremden ve hatta kendimden kaçıyorum,
Anlayamıyorum nasıl bir duygu, nasıl bir kin, nasıl bir öfke ki,
Bir damla sevgi, saygı kalmamış kalbimde...
Öyle ki kendime bile!
En yakın arkadaşlarım sigaram ve yıldızlarım,
Üşüyorum, ama üşüyen ben değil ruhum,
Kim bilir belki de artık çıldırıyorum,
Çünkü beni ben bile anlayamıyorum...
İki ben var bu tende,
İkisi de ben değilim.
Ben neredeyim
Bilmiyorum...
Ben, beni arıyorum...

©
06 – 02 - 1999
03 : 20
Losser