Bilme(z)ler Şiiri - Mustafa Çakır

Aydınlığı yüzünün vurunca su ya su isyan ediyor
aya inat ışığın geceyi kovalıyor
su geceyi kovalıyor
Gecem elbisem sessizliğim sevgimin kabini
sustukça inletir sessizliğim derinlerimi.
derinlerde kendini buldukça kişi.
ölüm ne ince sanattır,cellat ne yaman sanatçı
her geceye kendini adayan
her geceyle ölüme adanan sanatçı
Duymadığım sesimdin içimin derinliklerinde
tanısı olmayan...
Yitip gider sesin duymak istedikçe ben
Ses duvarsız çoğalır gecelerde uyumak istedikçe ben
uyumak istedikçe çoğalır gece,
Ve gece yutar içindekileri sevdikçe ...
içindekileri gece yutar,sen geceyi solurken
gecenin sonunda bir yerlerde bir ışık görünür
Gece sadıktır sevdiklerine saati gelince sözünde bekler..
sevdiklerin bir daha ki gecede kalır
sen bir daha ki geceye koşarsın,
gece kadar sadıksın...
Gözlerinden bilirim, gözlerimden anlar sevgisini.
Bilinen bir idamdır artık güneş gece için.
Saklı kalmış duyguları parlatırcasına açar sabaha
Ve sen ey sevgili yakamozlarda sakladığım sen,
sen içindeki geceye dönersin..
Sende ölürsün güneşle beraber.
Her sabah...
Her diriliş gecenin gebeliğinden,
her doğuş sabahın güneşinden bilinir.
Bilinmez aşkın adresi nerede, ne zaman, hangi köşede, hangi karanlığın içinde...
Bırak vursun seni güneşin okları.
Her yenilenme bir doğuştur, her doğuş bir müjde insanoğluna..
Ve sen sevgili yeniden doğduğumu öğrendiğinde, bilmeyeceksin
nerede
nasıl doğduğumu....
Kapalıyım..
Gözleri kapalı yüreği kilitli insanoğluna...