Bilme Şiiri - Rukiye Kul

Gülüşün dikildi puslu bakışlarıma,
Dün gibi yakın, bu gün kadar uzak.
Güldün öylece…
Aydınlandı yokluğundan solmuş çehrem.
Tutundu kederim bu gün sandığım geçmiş gitmişliğine.

Gözlerin dikildi günü sende kalan sonsuz gecelerime,
Yeşile boyandı zifir siyahlar.
Sema ya uzanan avuçlarıma aktı zehir yokluğun.
Gözyaşımın tuzuyla yandı,
Gururumla sardığım açık yaralar.

Zaman sabrı öğretirken,
Beklemelere bağışıklık kazanıyordu yüreğim
Ellerinde güneşlerimle çıkagelecektin bir gün
Uyanacaktı ruhum,
Yokluğunun kâbuslarından varlığının eşsizliğine.

Gelmedin!
Yıllar aklar düşürdü el sürdüğün zifir siyah saçlarıma.
Ağaran her telde silindi el izlerin…
Mayınlara bastı yüreğim bir başıma verdiğim bu savaşta
Koptun parça parça savruldun canımda.
Bilmedin!

Gelmeyişlerinle hırpalanan bekleyişlerim
Vazgeçişlere yol aldı
Gelme!
Sende kalan günlerim, gülüşlerimle,
Yaşadım mı senden sonra?
Bilme!