Bilki Şiiri - Yavuz Taş

bilki:ben artık söze tokum,
aşksız yaşamak dersen,
işte ona yokum.
saçlarını siyah diye sevmedim,
bilki,vurulduğum gözlerinin menevişi değil,
yüzün ay diye geceleyin izlemedim,
bilki,çarpıldığım sedef bakışların değil.
bir padişah hükmü sev dedi, sevdim.
hüküm kesindi; o yoksa yokuz,
hiç değişmez; saydım hep doksan dokuz.

bilki aynı pınardanız,
aynı özden,aynı tohumdan,
senin ardından sevip durmam bundan.
seninde benimde düştüğümüz mekandan,
bilki; sende meryem gördümde sevdim.
yol delip kerem adlı dağımdan,
bilki; sende aslı buldumda sevdim.
en güzel şehvet nergislerine,
bilki,töbe ettimde sevdim.

bana neden söz bitti dersin,
bana aşıklar derlerki konuş
durmaklığım yok,var doruğunda sen ol
nimettir bana en dik yokuş.
dedimya söze tokdur bu dil
bilki mabet dilidir bu dil
edeplidir dudaklarım ar eder,
söyleyemez sözümü
sana gönderdim onlar:
bilki diyecekler özümü,
üzülme söze oruç olsada ağzım;
parlak kanatlarıyla beni sana anlatırlar,
süleymanca konuştuğum kuşlar.