Biliyorum bu yeri, bu istasyonu, bal sak ...

Ben yazdım bu sessizliği bu duvara,
ve yalnız ben okudum bu yalnızlığı.
garın iki köşesini arşınlarken kimseciklerle konuşmadan,
kalorifer peteğinin arasına gizledim yaptığım balları.
oysa dedem yaban arısı olduğumu söylerdi,
çok uçtuğumu bal yapmadığımı.
şimdi anlıyorum ki,
öyle uzak ki bir çiçek diğerine ciğerlerim kararıyor,
birinden giderken diğerine
yolluk olarak çantama annem hep tereyağı ve bal sürülmüş ekmek koyuyor

İki saattir bu odadayım,
sanki kışın bitmesini beklermiş gibi bu bekleme odasında
ve yazı getirecekmiş gibidir tren,
ama o yazı getiren expreslere hiç binemiyorum,
yok ne yapayım o kadar cebimizde,
çiçeklerden para toplamıyoruz ki...

İşte benim trenim de geliyor,
düdüğünü bana çalıyor sanki,
'hey bak ben geldim, nasılsın görüşmeyeli, çantandaki ne? reçelli ekmek mi'
bir ara konuşuyoruz zannediyorum ama aslında ben susuyorum.
tarlalardan, bahçelerden, kasabalardan geçiyoruz,
nehirleri, ovaları, tepeleri aşıyoruz
herkesler iniyor birer birer, kimsecikler kalmıyor, öyleki biletçi amcayla, kondüktör bile iniyorlar
bir ben kalıyorum, bir kompartımanları trenin, boş, soğuk
koridorlar ve açık penceler,
hırsızlar, katiller girecek içeri kırıp dökecekler camları
üzülüyorum, korkmaktan çok

Bırakıp gidesim gelmiyor, ama bırakıp gidiyor demir tekerleriyle,
bırakıp bilmediğim bir yerinde yurdumun, bilmediğim istasyonunda
bir yaz daha bitiyor girdiğimde kapısından içeri bekleme odasının,
bir fırtına başlıyor, sağnak, tipi, kar

Her yer bembeyaz olmuş,
biliyorum bu yeri,
sanki daha önceleri de burada yalnızlık çekmişliğim varmış gibi