Biliyorum artık gelmeyeceksin...

21.09.2005

Biliyorum artık gelmeyeceksin...

Yine sonbahar eteklerimize dolaşmaya başladı... Sesi kulaklarımızda... Soğuk rüzgârlarını hissetmeye başladık, bedenimiz kurudu, susuz kaldı... Eskisi gibi canlı ve parlak değil... Düşen yapraklar gibi... Birazdan bir deli fırtına kopacak... Alıp götürecek, yerinde bir şey bırakmayacak... Onu orada görenler ve bilenler şahit olarak kalacaklar sonsuza dek... Akıllarında hep var olacak, izleri hiç geçmeyecek... Onlar şahit oldular bir kere... Yaşamak mı zor, izleyip şahit olmak, bir şey yapamadan öyle izlemek mi daha zor, buna karar verecekler... Akıllarından uzun bir süre silinmeyecek... Anlatacaklar tanıdıklarına... O yaprak, o dal, o düşüş, o savruluş... Sonra diye başlayacak cümleler....

“Sonra bir daha hiç haber alınamadı o yapraktan. Ve “O” öylece kala kaldı... Giden yapraklarının arkasından dalları da güçsüzleşti... Hava ile kol kola dans eden dalların yerinde eser kalmadı... Bir dahaki baharı mı? Hayır... Kışı bekliyordu sabırsızlıkla, kendini tamamen bırakmak için, asla yeniden canlanmamak, yeniden hayat bulmamak ve can vermemek için... Hayat “O” yapraktaydı, son yaprak da terk etmişti onu... O zaman gerek yoktu... Madem dalında tutamıyordu, madem istediklerini veremiyordu, o zaman bir daha tekrarı da olmayacaktı....

Bekledi... Yavaş geçen sonbaharı bekledi... Gittikçe hoyratlaşan rüzgâra göğsünü gerdi “hadi al beni bastığım bu topraktan, ayır bedenimi” dedi... Hayır dedi rüzgâr... “kalacaksın... Ve daha da büyüyeceksin... Zamanının gelmesini bekleyeceksin... Ne baharlar ne kışlar geçireceksin... Yeniden hep yeniden, her seferinde hep en baştan başlayacaksın... Şimdi gidiyorum bir daha ne zaman gelebilirim bilmiyorum ama benim yerime hep birileri mutlaka gelecek, sana bakacak burada mısın diye... Bir gün de ben geleceğim... Seni görmek için geleceğim, beline dolanacağım... Şimdi gidiyorum”...

O da gitmişti... Kimse kalmamıştı... Ne için kalacaktı... İstemiyordu... O zaman yağmuru çağırdı yanına “ hadi sellerin boğsun beni, dallarımı kırsın, kökümü çürütsün.... Hadi...” şefkatle gövdesine konuyordu yağmur... “hayır... Kalacaksın ... Ve daha da büyüyeceksin... Zamanının gelmesini bekleyeceksin... Ne baharlar ne kışlar geçireceksin... Yeniden hep yeniden, her seferinde hep en baştan başlayacaksın... Şimdi gidiyorum bir daha ne zaman gelebilirim bilmiyorum ama benim yerime hep birileri mutlaka gelecek, sana bakacak burada mısın diye... Bir gün de ben geleceğim... Seni görmek için geleceğim... Dallarına düşeceğim...şimdi gidiyorum”..

O da gitmişti... Giderken dedikleri aklını karıştırdı... Neyi bekleyecekti... Neden bekleyecekti... Zamanı ne zaman gelecekti... Hayır, istemiyorum, beklemek istemiyorum diye haykırdı... Şimdi ne olacaksa olsun, bu sessizlik bu yalnızlık beni öldürecek... Duyanların içi eridi bu haykırışa, “Emir gelmişti doğaya alın onu, aşkını dağıtın evrene...” gök harekete geçti... Şimşeklerini gönderdi... Fırtına koparttı... Artık haykırışı fırtına da kaybolmuştu... Duyulmuyordu... Umudunu kaybetti... Bıraktı kendini deli fırtınaya, sulara sellere, gökteki şimşeklere... O an hissetti ayaklarındaki karıncalanmayı... Bir şeyler oluyordu... Eriyip giden bir şeyler vardı ki buna engel olamıyordu, olmak da istemiyordu... Rahatlamıştı. Uçacak gibi hissediyordu... Sanki yürüyecekti... Rüzgâr geldi, beline dolandı... Yağmur dallarından akıyordu, ayaklarına ulaştı... 3’ü bir olmuştu... Birlikte hareket ediyorlardı. O şimdi mutluydu. İşte almaya gelmişlerdi onu...

İşte şimdi mutluydu, isteği yerine gelmişti... Dallarında başkası ile yaşamaktansa hiç yaşamamak...
Şanslıydı... İsteği olmuştu... İçindeki yanan aşkı onu “O”na götürmüştü...

- hiçbir şey “O”nun gibi değil, hala özlüyorum.... Olsun.... Yaşadım ya... Benim, BEN oldu ya...