Biliyorum Şiiri - Mahmut Çopuroğlu

Birgün ben.
Sokaklarda yürürken.
Başım aşağıda, yere bakarken.
Ölmek istiyorum.
Yapamayacağımı biliyorum.
Taze yağmış yağmurun ıslattığı kaldırımda.
Hüsran ve buhran içindeki kafamda.
Ölümümü düşünüyorum.
Korkudan mıdır?
Artık emin olamıyorum ne beni yıldırır?
Acı dolu kalbim tam ortadan ikiye ayrılır.
Sokaklarda yürüdükçe, canım sıkılır.
Kaldırımdaki bir su birikintisine düşecek kadar.
Küçük olmayı özledim.
Üzerinde zıplayıp,
üstümü başımı ıslatacak kadar.
Çocuk olmayı özledim.
Annemin gözlerinde kaybolacak kadar.
Minik olmak istedim.
Gökyüzünün mavisine.
Gülün kırmızısına.
Yaprağın yeşiline yazmak istedim.
Yazdığım mavi hep süzülen gözyaşım artık.
Yazdığım kırmızı akan kanım.
Yazdığım yeşil.
Kaybolduğum gözlerin.
Sancılarla yürüdüğüm sokakta.
Seninle karşılaşmayı diledim.
Kimse bilmiyor beni, yer yarıldı içine girdim.
Nice hayatlara karışıp kaybolup gittim.
Kalmadı bir şevkim.
Gücüm, istediğim.
Bi' yaşattığım umudum.
Bahçemde büyüyebilen tek çiçegim gibi.
Bulutsuz gökyüzünün mavisinde.
Tepede tutan güneşin altında.
Gözüm parıldayarak gidiyor kaldırımda.
Şimdiden kurumuş kaldırımlar.
Şu saydıklarımla karşına çıkıp.
Aşkımdan,
Utancımdan yerin dibine girmeyi özledim.
Bu şiirin bir hecesinde bile.
Ölmeyi istemedim.
Umudumu yaşatıp.
Gelmeni bekledim.
Ne sen geldin.
Ne ben gittim.
Sıradaki umut ışığı.
Nerede acaba sevgili?