Biliyorum Şiiri - Ülkücü Komünist

ben ne yeminler bozdum gülüm.
sokağın karanlığa saplandığı noktalarda
kaç isyan sözcüğünü dilime kilitledim de
ses etmedim ahali uyanmasın diye.
uyanmamalıydı çünkü işlerine erken vakitte giden memurlar,
kalbi kırık kalmış bir cocuk ağlıyordu belki
gecenin dördünde.
sırf onun için bağırarak şarkılar söylemeye değmez miydi?
söyleyemedim.
eskiden çekirdek doldurduğum sağ cebimde arıyorum
son dal kalmış sigara paketimi.

pencerelerden perdeler aralanıyor, göremesem de hissediyorum,
ürperiyorum gecenin bu saatinde burada olmaktan
ürperiyorlar beni perdenin arkasında sessizce seyreden
belki çocuk, belki dul, belki genç bir kız.
ve benim aklımın ucundan onlarla alakalı birşey geçmiyor.
kafamı o kadar kendimle doldurmuşum ki
bencilliğimin önüne duvarlar örülse yıkıp geciyorum
en güçlü olduğum saatlerde.

korkunun en yaygın oldugu saatlerde cesaret hapı yutmuşcasına
bağıra bağıra şarkı söylüyorum sokaklarında
biliyorum çünkü,
seni göremesemde sesimi duyarsın.
biliyorum, sesimi duyarsan eğer çaresizliğimi hissedersin,
biliyorum, dayanamazsın belki görmek istersin beni.
girdiğim gibi çıkıyorum düşler sokağından
kimsesizliğimin kimlik bulmuş halisin sen.