Biliyormusun Sen Yokken Şiiri - Mözgür Ö ...

BİLİYORMUSUN SEN YOKKEN

biliyormusun sen yokken
geceler buz gibi soğuk
güneş küstü hiç doğmadı
her yer zifiri karanlık
yıldızlar saklandı hiç parlamadı
uykularım her gün firari
günlerdir hiç uyumadımki

biliyormusun sen yokken
öylesine perişanımki
tutmaz oldu elim ayağım
unuttum yemek yemeyi su içmeyi
yaşamaktan vazgeçtim
umutsuzlukta kaybettim kendimi
dönersin diye beklemekten bıktım

biliyormusun sen yokken
lambaları hiç söndürmedim
korktum gecelerde senin yokluğunda
kapıyı hiç kilitlemedim
belki ben uyurken gelirsin umuduyla
perdeleri hiç kapatmadım
geldiğini göreyim diye taa uzaklarda

biliyormusun sen yokken
sol yanıma bir ağrı saplandı
sensizliğin acısı olduğunu anladım
dilim kurudu dudağım çatladı
sadece adını sayıkladım
boşa saydım hayatı
kafamı hangi taşa vuracağımı şaşırdım

biliyormusun sen yokken
aklım fikrim öyle karıştıki
mantıklı düşünmeyi unuttum
kalbim öyle hızlı çarptıki
nefes almaktan yoruldum
gözyaşlarım öyle döküldüki
yağmurları kıskandırıp kuruttum

biliyormusun sen yokken
dışardaki her sesi dinledim
belki seni duyarım diye
yağmur yağarken camları silmedim
buğularda hayalini görürüm diye
tüm hayallerimi denizlere serpdim
bir daha canlanmasın diye

biliyormusun sen yokken
titreyen ellerimde resmin vardı
senli o güzel günlerimizi hatırladım
yüreğim kor gibi yandı
sımsıcacık bakışını özledim
kapattım gönlümün kapısını
senin yerine kimseyi yakıştıramadım

biliyormusun sen yokken
dalgın dalgın seyrettim etrafı
ne yana baksam hep seni gördüm
içimi bir öfke kapladı
cana yetti sevgimi toprağa gömdüm
ruhum terketti bedenimi
azrail geldi bitti ömrüm

m.özgür özbek