Biliyormusun Şiiri - Murat Bekir Alpars

Sevgili zihnim,
Sustuğunda seni daha gür duyuyorum.
Çünkü sesin,
suskularından daha çok acıtıyor canımı.
Konuşma!
konuştukların içimde bir kıyameti koparıyor...
Her hecen, ruhumun kıblesini sarsan bir zelzele
Her cümlen yıkıyor ortalığı,
kendimi mahşerde yüzü kızarmış buluyorum...

Aklımı kaybetmedim.
Aksine, onu korumaya çalışırken
kendimi kaybediyorum.
Zihnimi korurken,
ruhumun elimden kaydığını fark ediyorum...
Sanki camdan bir fanusun içindeyim
dışarıyı izlerken sesler içime ulaşıyor.
hayattayım ama yaşamıyor gibiyim.
gölgesini arayan bir beden gibi kayboluyorum...
aynaların çatlakları arasındayım...

Ey vicdansız iç sesim…
Beni kendi içimde bir zindana kilitledin.
Betondan değil bu duvarlar, kelimelerden örülü…
Ama öyle keskin, öyle soğuk ki;
Her düşünce bir bıçak, her hatıra bir kılıç.
yarıp deliyorlar bağrımı...!
Ama bekle!
Ben seni zincire vuracağım.
Çiviler çakacağım dudaklarına…
Öyle susturacağım ki seni
kıpırdama olduğun yerden...
bekle!
Sustuğunda,
Arafatta tefekkür içinde bulacağım kendimi...

Sabahları mutlu mesut rüyalardan değil,
öfkelerimden doğuyorum.
Her sabah, kollarımı arkamdan bağlayan bir gömleği yırtarak uyanıyorum...
Belki de deliyim…
Ama deliler en dürüst insanlardır biliyorum.
Çünkü delilik,
hakikatin çıplak bedenine bakabilme cesaretidir
bir cinnetin cehennemindeyim şimdi...
gömleğimi yakamdan tutuşturan bir ateş var!

Ve sen ey aşk…
Ah, şu lanetli mucize.
Ruhumu, önce merhametinle öpüp,
sonra bir celladın bıçağıyla deşiyorsun.
Bir duasın, kabulün yok;
bir günahsın, vazgeçemediğim.
sen nasıl mistik bir meteforsun böyle...

Mevlâna demiş ya:
“Aşk, iki kişinin birbirine bakması değil; birlikte aynı yöne bakmasıdır.”
Ama biz…
Hiç aynı yöne bakmadık.
Sen bana hiç bakmadın bile…
Gözlerin hep uzaklara dikildi,
başka bir ömrün manzarasına.
Ben baktım…
Bakakaldım…
Donmuş zamanın içinde, beton bir heykel gibi.
Dönme arkanı!
Yoksa kimsesiz çocuklar gibi
hıçkıra hıçkıra inlerim ardından!
Dönme arkanı!
Çık artık!
Ruhumun dehlizlerinden çık!
Aynaların içindeki yarım yüzümden,
Kaburgamın altındaki yerden çık!
boğazımda düğümlü bir yumru olmaktan çık!
Ciğerlerimin yangınından çık artık!
ey katil aşk,
bırak bende kalsın ciğerlerimin harı...

Bakarak beklemek, aşk değil.
Ona “sadakat” diyorlar bazen…
Ama ben onun başka bir adını biliyorum:
Aşk yaşamın en kibar intihar şeklidir...

Yârimin yanağındaki 'ben' her an gözlerimin önünde
sakın dokunmasın ona başkasının parmak izleri.

Sevgilim, ey buğday başağının üzerinde ışıl ışıl titreyen damla...
“Oku!” emrinde aradım seni.
kaleme ant ederken yazdım
Ama sen, yazılırken ağlanan,
okunurken susulan bir kelimeymişsin.
Çığlıklarım sığmıyor hiç bir alfabeye
acın sığmıyor cümlelerime...
Hangimizin duası göğe çıktı bilmiyorum
ama biri, ötekini öldürür bilesin.

İnsanlar diyor ki:
“Delirmiş bu.”
Oysa ben sadece insanları duymayı bıraktım.
Çünkü ses çıkarıyorlar ama konuşmuyorlar.
Konuşsalar da içi boş, ruhsuz ve menfaat kâr.

Her gece senin sustuğun cümleler fısıldanıyor kulağıma.
Ve kelimelerim, senin ağladığın yerlerden ıslanıyor.
Göğsümün içinde sürekli ağlayan bir çocuk var…
Ruhumun yetimhanesinde senin adını sayıklıyor
Annesiymişsin gibi, arıyor seni.

Ve Allah, bilenlerin en iyisidir.

“Ve lâ yeûduhû hifzuhümâ, ve hüvel aliyyul azîm.”
Ve ben, seni bu ayetin kerameti ile unutmayacağım...
bilesin...