O kadar şanslıydı ki aslında
Yeni anlıyordu
Tanrının, onu ne kadar da çok sevdığini
“Bu dünyalık” arzularına
Gem vurdukca
Fark ediyordu
Asıl amacın onu korumaktan geçtiğini
Kanepeye uzanıyordu her gece
Yatağında tek başına uyuyamıyordu
Gönlünde o martının resmi
O, her gece rüyalara dalıyordu
İçiydi yanan en derinden
Gizlemek zorundaydı hissettiklerini
Ah bir de bilseydi o martı
Ona farketmeden ettiklerini
Biliyordu bildiğini
Bilmek istemiyordu
Görmek istemiyordu gerçekleri
Bir türlü kabul edemiyordu
Martıyla gelen yaşama sevincinin
Gerçekten de bittiğini
Kayıt Tarihi : 18.6.2006 13:46:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Terbikler
TÜM YORUMLAR (2)