Bilirmisin Çiçeğim Neden Kara

Yoksulluğuna eğilme zakkumların
Bırak! Umarsız kalsın zambaklar isterse
Bilmez misin ufkumu karıncalar kararttı
Avunsun Huzeyfesi çığlığına Yusuf’un
Bu Firavun gemisi ne ister bulutlardan
Söyle hangi matemli deniz
Seni neden ağlattı.....

Kelle koltukta yudumladım efsûnu
Bir demirci cırağı vurdu kelepçeleri
Sormalıydım belki de Yunus’ a mahsunluğu
Ağlayacaksan ağla, söndürme ocağımı
Son mirasındı bana, bu yanan mavi rüya
Götür ne duruyorsun, düşlediğim hülyâya
Yoksa bu yaverlerin, sırtımdan mı vuracak
O ardın sıra gelen, karanlık mı olacak

Beyazlığını bulmuştum halbuki yalnızlığın
Güvercin gözüyle baktın mı yeryüzüne
Ağlatır, üstlenirsen vasifesini bahtın
Cengaver hüznüyle matemini tutmuşsun
Ben mi, sorma beni, hüzün çiçeğiyim yine
Bakamadım o masivâ gözlere
Ama yinede anladım, anladım unutmuşsun
Ben mi, sorma beni, karanfil kırmızısıyım yine

Yorgunluk üzerime çökerken iklim iklim
Su şehrime vurmadan, kapattım kapıları
Bir ay tutulması yaşarken, derinlerde
Her yaprakta çiğ oldum bulutların üstüne
Seni gördüm sevgili, o pembe çiçeklerde
Sağ salim ruhunla, yakmışsın tüm canları
Erimeye yüz tutmuş bütün dalgakıranlar
Aslında yaktıkların, şehrimin ozanları
Yalnız karanlık olur, ardın sıra bakanlar....