Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Canan hanım yürekten kutluyorum,zevkle okudum her bilirmisin sorusunda ayrı dünyalara alıp götürüyor insanı kısa ve öz anlatımla sayfalarca yazsan belki bu kadar etkili olmazdı.Tekrar yürekten kutluyorum tam puanı lütfen kabul buyurun++Antolojimde.
Sorunun 'sözde' formunda değerlendirilişi söz konusu ise 'bil-e-mezsin' anlamı ortaya çıkıyor.
Ayırdındalığın oluşup oluşmadığı merak ediliyorsa eğer vargının olumsuz olduğu kesin.
Aşk'ın öteki yüzüne değgin bu gerçek her zaman yedekte durur.
Ve yeri geldiğinde eylemsizliğine dönük çarpıcı itiraflar sökün eder peşinden.
Şiirin hüzünlü dilinde böyle bir atmosfer süreci vardı.
İlgiyle okudum.
Kutluyorum Değerli AKPINAR'ı.
Erdemle.
kalemine yüreğine sağlı çok güzel akıcı bir şiir okudum..
kaç kez geldim kapına, kaç kez andım seni senden gizli diyesim geldi...
yürek sesiniz daim olsun
sevdalar çekilir ama ne kadarını bilir acaba sevilen kişi.. güzel dile gelmiş karşılıksız sevmenin sancısı.. teşekkürler sevgili Canancım :) sevgiler..
bılmezmyım ahhh...yüreğıne sağlık arkadasım...med cezır gıbı..kımbılr kac kez gelgıt yasadık..teşekkürelr yazan yüreğın hep var old-sun...
yüzü masada kalmış bir şiir okudum
beklerken o hayal kahvede
yüzü masa da kalmış....
ne iyi ki mısralar var
onu da bir kalem yazmış........ kutlarım sayın şair,saygılar..
Sıcak bir mevsimdi gözlerin
Sonra yüreğin
Cennet yüreğimdeydi.
Ya sen olmayınca
Gözlerin ve yüreğin
Cehennem vardı ruhumda
Nerdesin
Hep bekliyorum,bilir misin.
*
Şiir şiir olunca yazdırır.yazdım.Yüreğine sağlık
Ve kimbilir kaç kez haykırdınız sevginizi
Tüm gücünüzle,
fakat içinizden...
Şimdi,
Masum sitemler dökülüyor dizelerinizden...
Güzel şiirinizi ve sizi yürekten kutlutorum,
saygımla, sevgimle,
Ünal Beşkese
Ey sevgili! Bilmelisin ki, ben hem bu dünyada ve hem de öteki dünyada hep senin varlığınla, senin kokunla yaşayacağım. Anla beni sevgili, boş konuşmayacak hep seni anlatacağım... Tam puan + Ant... Başarılar...
Bu şiir ile ilgili 36 tane yorum bulunmakta