Bilinmezlikler Şiiri - Ömer Faruk Okçuoğlu

Biliyorum,
Acıyacak kalbim!
Acıyacak,
Günlerce, gecelerce kanayacak.
Kanıyla boğulacak düşlerim
Yalnızlığı hücrelerinde hissedecek bedenim.

Biliyorum,
Sensizlik,
Bilinmezlik olacak düşlerime
Sensizliğin susamışlığıyla çatlayacak dudaklarım.
Öyle bir acı olacak ki benliğimde
Öyle ki!
Anlatamayacağım, kelimelerim yetmeyecek…

Biliyorum,
Düşlerim,
Düşüncelerim,
Yaşamım acının renklerine bürünecek.
Suskunlaşacak,
Saçmalayacak benden bihaber konuşmalarım.
Öyle bir an gelecek ki!
Vazgeçmenin sınırına dayanmış olacağım
Vazgeçmenin acısını hissedeceğim…

Bilmiyorum,
Vazgeçecek miyim?
Vazgeçebilir miyim?
Soruların acıları başlayacak artık,
Sorular acıtmaya başlayacak gülüşünün resmini.
Kanatacağım gene kalbimi,
Kanıyla sulayacağım tüm gökyüzünü.
Bileyeceğim tüm bıçakları,
Bileyeceğim…

Öyle ki
Her gördüğüm,
Her sana benzeyen resmi parçalayacağım.
Her sen olan gülüşü nefretle izleyecek
Her sen olan,
Sana benzeyeni nefret duvarlarımla öreceğim.
Sana olan kinimden değil tabii ki bunlar,
Seni artık sevmediğimden hiç değil.
Hala ilk günkü gibi aşığım sana,
Hala ilk günkü gibi düşlerimdesin,
Hala ilk günkü gibi umutlarımın başlangıcısın…

Nedenini soracak olursan nefretimin,
Sana benzeyen her şey
Senin gibi olmayacağı için,
Hüzünlerimin resimleri olduğu
Yalnızlığın deryasında gölgeni yansıttığı için.
Sen olan her şeyin bende, bana kalmadığı için.

Bilmiyorum artık hiçbir şeyi;
Ondandır parçalamam ellerimi,
Tutamadığı için düşlerini.
Ondandır, terk edilmişliğe mahkum etmem kendimi
Ondandır, tüketmem ömrümü
Ondandır, sen olmayan hiçbir şeye dokunmayışım
Ve nefret dolu gözlerle seyredişim…

(18/05/2012 İstanbul)