Bilinmezlik Yolu Şiiri - Mehmetcan Çekiç

Peşinden sürüklendiğim serkeş bir obje var,
Çetin bir serin izinde gezer kalemim,
Ürperti görürüm karanlığın sonunda,
Uğruna harcadığım aklım ecelinle bozulur,
Doğru dürüst yürüyemezken bu yollarda,
Dojazı fazla gelir tenime soğuk kanının,
Tereddüt ederim zamana bir an,
Geç kalmaktır rıhtıma kaygım,
Ya o son fotoğraf karesi kaçarsa diye,
Salınırım ruhu çekilen gövdem ile son baharda.

Bir son ararım baştan başa erirken,
Hep aynı seyansta seyirci kalır gözüm,
Geç kalsam da yarına, uyumuştum erkenden,
Zafer bayrakları bulunurdu her daim yanımda,
Çığlık çığlığa solurum duyguları,
Atmosferi seyrederim güne bakıp,
Yalnızlığı yutarım içimde yatan çuvaldızla,
Bir kez güneşin doğuşunu görmek için, seheri beklerim erken yatıp.

Kötü karakterler el ense savurur masalı,
Tılsımı derde düşer çekip giden yıldızın,
Arsızlığım beyan edilir kayıp dillerde,
Zehrini saçar seviştiğin onca batıl tümce,
Yakama yapışınca gidenin son delaleti,
Koşup aydınlığa kavuşturum depreşen binbir gizi..
Maneviyat mahşere birktirir gönül sermayemi,
Aşk ile tutuklanmışken sevdiğimi görmeye verilmez izin..

Son köprüyü aşınca boyutlanırım bir derin çıkmaza,
Harfi harfine dilime düşer o solgun düşler,
Çürümüş birkaç tanık yanısıra safsata,
Gülüşmeler duyarım elime deyer usulca,
Bir narin kelebek çeliverir aklımı,
Tüm dikkatim dağılır duman olur tüm parlaklık,
Görüşmeyeli çok uzun zaman oldu der mutluluk,
Seni seviyorum derim ve gönül veririm bu yola...