Bilinmezlik Şiiri - İlhan Önal

Bilinmezliğim ağzımdan salınıyor... Tam kenarından uzayıp, incelip, kopuyor. Keşke tükürseydim ama uykuda yakalandım! Ayaktayım. İçimde bir vagon dolusu insan var!
Ayakları camlara taşmış, elleri sarsılan zeminde; dengesiz, karmaşık, şişko, sıska, çirkin
ve güzel insanlar… Kokuları mideme baskı yapıyor, kusacağım… Nöbet halinde bir uyku bu…
Hep aynı saatte, aynı yerde yakalar beni. Bir vagon dolusu gürültü ve kargaşa etrafıma
toplanır. Kaskatı kesilmiş bacaklarım, kaidemi tutar; yere yuvarlanmayayım diye…
Sağ gözüm yarı açık, baş aşağı, boşluğa; çözemediğim kendimi uzatıyor… İstesem uzayan o
salyayı çekerdim gerisin geri ağzıma; ama madem bilmiyorum, görmek istemiyorum, bilmediğim düşsün istiyorum… Müdahale etmek kendime kabalık olmaz mı? Birazı düştü,
birazı geri gelip dudağıma çarptı ve yapıştı… Uyuyorum ama farkındayım. Belli belirsiz ıslak bir soğukluk, yer çekimine inat dudağıma tutundu… İçimde bir vapur dolusu insan var!
Kimse umursamadı. Ayakları sancakta, elleri kıçta; çığırtkan, bencil, üst üste, şişko, sıska,
çirkin ve güzel insanlar… Göğün su tarlaları benimle konuşuyor. Sır tutuyor bulutlar…
Denizin kibrine hayran, bir rüzgâr dalgaya çarpıyor. Düş mü bu? Bir durak sonra bitecek
hengâme, boğuyor beni!
Midyenin kapağına sıkışmış et parçasını yalıyor dilim… Açım!