Bilinmezlik Şiiri - Mustafa Tekerlek

Ben diken olurdum daha çok
Sen gül koklardın kanayarak bazen
Ellerin nergis kokardı kimse bunu bilmezdi

Sanki her akşamüstü kalbim boyardı gökyüzünü
Sanki her seher vakti nefesin ritim tutardı kuşlara
Yüzündeki kahverengi kusur değildi kimse bunu bilmezdi

Kanatların vardı uçları çıra gibi tutuşmuş
Dokunsam alev alırdım bir de sana yanardım kör kütük
Nar gibi gülümsemen içi dopdoluydu kimse bunu bilmezdi

Ne mavilikler bulurdum yüzünde cennet düşüşü
Ne mekikler dokurdum gözlerin arasında
Saklı bir hazineydi göz bebeğin kimse bunu bilmezdi

Bir de Eylül olurdun o sıcak yaz akşamları
Sarı sarıydı yüzün evet dökülmüş yaprak sarısı
Süslüydün o halinle bile ama kimse bunu bilmezdi

Sonra neden böyle yandı yüreğim
Sonra kim dedi ki kopar gönlümden sırma saçlarını
Kara bulutlar neden ben oluyorum o ben değilim
Gönlüm tahassür kuyusu olurdu sen bunu bilmezdin